The trick is to keep breathing
One man's drink is another's poison.Ο παράδοξα,για την εποχή,ηλιόλουστος καιρός,ευεργετικός για πολλούς,συνιστά ταυτόχρονα και μαράζι για τους εραστές των άχαρων ημερών.Όμαιμος με αυτούς,συχνά αφήνομαι στη γκρίζα γοητεία του παγωμένου αέρα που μυρίζει βροχή ενώ το μουντό,υγρό σκηνικό με κάνει να ξεχνιέμαι πίσω από ένα τζάμι.Δεν κοιτάζω έξω,απλά μου αρέσει να παρατηρώ το νότισμα που αφήνει η αναπνοή μου,αποζητώντας στη θαμπάδα του γυαλιού ένα πρόσκαιρο μυστικό καταφύγιο για τις πιο μύχιες σκέψεις,αυτές που οδηγούν τα δάχτυλα μου να γλιστρήσουν απαλά πάνω του.
Κάθε ανάσα και μια λέξη,φευγαλέα αποτυπωμένη στην κρύα επιφάνεια,καρτερώντας το ζεστό χνώτο να της χαρίσει διάρκεια.Οι εκπνοές συνεχίζουν,υπαγορεύοντας την ανάγκη αυτών των βραχύβιων γραπτών να εμφανιστούν για λίγο μόνο και έπειτα να σβήσουν σαν να μην υπήρξαν ποτέ.
Πριν από ένα περίπου χρόνο ανακάλυψα τα ιστολόγια και αίφνης βρέθηκα από την άλλη πλευρά της τζαμαρίας,παρατηρώντας τα κείμενα αγνώστων ανθρώπων που σχημάτιζαν οι δικές τους ανάσες,οι δικές τους αχνές γραμμές.
Πολλοί από αυτούς συνεχίζουν ακόμα,ήρθαν και άλλοι πολύτιμοι,κάποιοι κουράστηκαν και πήραν άλλο δρόμο,όπως θα γίνει και με εμάς κάποια στιγμή.Πάντως και τότε θα παίρνουμε δύναμη,επαναλαμβάνοντας ρυθμικά στον εαυτό μας,με κάποια απροσδιόριστη,είναι αλήθεια,αισιοδοξία,τα λόγια της Shirley Manson:" the trick is to keep breathing".
(Κάποτε μου είχες σχολιάσει πως γράφουμε για να ευμορφαίνει ο κόσμος.Ας το προσπαθούμε λοιπόν,ο καθένας με το δικό του τρόπο,έστω και αν απατώμεθα.Άλλη επιλογή δεν έχουμε.Η φωνή του Χατζιδάκι στον τελευταίο στίχο του "Κεμάλ" μού είναι πλέον δυσβάσταχτη).
posted by still ill @ 5:16 PM
7 Comments:
Νοερά ακούγοντας ξανά και ξανά το τραγούδι των Garbage, η αισιοδοξία σού περισσεύει για να χαρίζεις και ζεστά χαμόγελα:)
Αν και αυτά είναι παντός καιρού και διάθεσης.
keep on breathing and...keep on watching.
Απο μικρη επαιζα με τα χνωτα μου πανω στο τζαμι αλλα το αγαπημενο μου ηταν να κοιτω με μισανοιχτα (η μισοκλειστα ) ματια, απο το κρυσταλο της πορτα μας , το φως στην απεναντι αυλη.Ωρες καθομουν και χαζευα εκεινη την λαμπα που ποτε γινοταν ηλιος και ποτε απειρα αστερια και καραβια και φλογες δρακου που χασμουριεται.
Τα χνωτα τωρα εγιναν οθονες και οι δαχτυλιες εγιναν αγγιγματα στο πληκτρολογιο.
Εφυγα και απο το παλιο σπιτι και πια ειμαι σε αναζητηση παλιας πορτας με κρυσταλο και αυλης με λαμπα απεναντι...
keep on breathing and...keep on watching.
Απο μικρη επαιζα με τα χνωτα μου πανω στο τζαμι αλλα το αγαπημενο μου ηταν να κοιτω με μισανοιχτα (η μισοκλειστα ) ματια, απο το κρυσταλο της πορτα μας , το φως στην απεναντι αυλη.Ωρες καθομουν και χαζευα εκεινη την λαμπα που ποτε γινοταν ηλιος και ποτε απειρα αστερια και καραβια και φλογες δρακου που χασμουριεται.
Τα χνωτα τωρα εγιναν οθονες και οι δαχτυλιες εγιναν αγγιγματα στο πληκτρολογιο.
Εφυγα και απο το παλιο σπιτι και πια ειμαι σε αναζητηση παλιας πορτας με κρυσταλο και αυλης με λαμπα απεναντι...
Για καποιους ανθρωπους,περισσευει,ναι.
Χαμογελα και φιλια,ξανα.
Cuentos,πολυτιμότερο κρύσταλλο από τον αμφιβληστροειδή δεν μπορώ να φανταστώ.Για αυτό μην κουράζεσαι να ψάχνεις.Όσο για την απέναντι λάμπα,την απάντηση στην δίνει ο "ανάδοχος" μου:There is a light that never goes out.Άκουσε τον,ξέρει αυτός.
Αν και αυτοί οι κάποιοι μού έχουν απαγορεύσει κατά καιρούς την είσοδο στην περιοχή τους,τα δώρα σου archive αποτελούν το καλύτερο διαβατήριο.Thanx!
μ'αρέσουν οι λέξεις οι δικές σου πολύ.
discolata,ποτέ δεν θεώρησα πως γράφω κάτι άξιο προσοχής.Ίσα ίσα πολλές φορές αισθάνομαι ενοχές νιώθοντας να επιβαρύνω τους άλλους με την μιζέρια μου.Ούτε με δυνάστευε ποτέ η γραφή.Απλά σε κάποια δύσκολη φάση της ζωής μου και λίγο πριν με καταπιεί ο κυνισμός,είχα την τύχη να συναντήσω τις διαδικτυακές εξομολογήσεις ανθρώπων της διπλανής πόρτας,να συγκινηθώ από τον ρομαντισμό τους και να θαυμάσω σε πολλούς από αυτούς την ψύχραιμη σκέψη τους.
Αυτές οι λέξεις είναι το ευχαριστώ μου:)
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home